Zofia Manterys urodziła się w 1915 roku. Formalnie 20 Wrzesznia, ale raczej 5 Paźdzernika – miała mieć na imię Placyda. Przyjechała z rodzinnej wsi do Radzymina (była już tam Maria, później matka, ojciec i rodzeństwo) gdzie ukończyła VI i VII kl. Szkoły Powszechnej. Następnie dostała się do II Miejskiej Szkoły Rękodzielniczej w Warszawie, dział fryzjerski i w tym zawodzie pracowała prawie 10 lat (do wojny 1939r.). Po pracy uczęszczała na Uniwersytet Powszechny, który umożliwiał dokształcanie się w różnych dziedzinach i choć nie dawał żadnych uprawnień, miał duże powodzenie u tych, którzy bezinteresownie chcieli poszerzyć swą wiedzę. Po wybuchu wojny w 1939r. pojechała wraz z matką, najstarszą siostrą Stanisławą i kilkuletnią córką Mieczysława do Radzymina (wojska niemieckie zbliżały się do Warszawy, szosa była wypełniona ludźmi uciekającymi na wschód, samoloty niemieckie latały b. nisko nad szosą i torami, kolejka przystanęła, pasażerowie uciekli w pole; w Radzyminie dom już był pełen uciekinierów). Po zakończeniu działań wojennych Zofia ze Stanisławą wyjechały do jej domu, potem do Miroszowa, gdzie przebyła prawie rok okupacji niemieckiej w dość spokojnych warunkach (daleko od szlaków komunikacyjnych). Po przyjeździe do Ursusa, dzięki pomocy siostry Ireny ukończyła w ramach tajnego nauczania to samo gimnazjum, co ona. W lecie 1944r. pojechała znów do Miroszowa, tam usłyszała o wybuchu Powstania Warszawskiego dzięki tajnemu nasłuchiwaniu radiowemu przez tamtejszego mieszkańca i przyjaciela domu Józefa Janusa. Trochę pomagała w nauce dzieciom (także lokowanym po wsiach po upadku Powstania). W 1945r. wróciła do Ursusa do siostry Ireny, wstąpiła na Uniwersytet Warszawski (wykłady popołudniowe), pracując jednocześnie zarobkowo w różnych instytucjach państwowych (innych wówczas nie było). Około roku 1960 otrzymała pismo z Urzędu Skarbowego w Miechowie wzywające do wpłacenia sporej kwoty, jako zwrotu „wzbogacenia wojennego” (w czasie wojny dług ciążący na gospodarstwie w Miroszowie został umorzony lub może spłacony na korzystnych warunkach) matki, która formalnie pozostawała na Zofii utrzymaniu. Pismo wysłane do Urzędu, dotyczące spłacenia podatku dochodowego zamknęło tę b. przykra sprawę. W 1963 roku Zofia przeprowadziła się do Pruszkowa (mniejsze mieszkanie, ale z centralnym ogrzewaniem) i pracowała 13 lat jako psycholog w pobliskim Państwowym Szpitalu Psychiatrycznym w Tworkach, aż do przejścia na emeryturę w 1976r.

Zofia zmarła w Pruszkowie i została pochowana na cmentarzu Pruszków-Gąsinie (aleja A1, grób Nr.10) dnia 5 października 2012. Jej pogrzeb odbył się w południe, w kościele św, Kazimierza w Pruszkowie.

Wspomnienia Zofii Maj 2009: "Ojciec nasz, Stanisław Manterys, kupił w Miroszowie resztówkę dworu od ziemianina. P. Godewskiego i przeniósł się tam z żoną. Tam też urodziło się dziewięcioro dzieci (Stanisława, Bronisław, Marianna, Julianna, Mieczysław, Dobrosław, Irena, Zofia). W swojej rodzinnej wsi Pojałowice k. Miechowa ukończył kilka oddziałów szkoły powszechnej, jak wówczas większość dzieci na wsi (z obowiązującym w zaborze Polski – językiem rosyjskim). Bardzo jednak lubił czytać, interesował się sprawami społecznymi, kulturalnymi i polityką, co spowodowało, że utrzymywał kontakty z okolicznymi ziemianami – społecznikami i został senatorem II Rzeczpospolitej Polskiej w latach 1922-27. "Dom w Miroszowie był zbudowany z kamieni. Pierwotnie był to dworek, służący także przy polowaniu. Najstarsza siostra Stanisława opowiadała, że pamięta ze swoich lat dziecinnych (ok.1900r.), jak przyjeżdżali tam panowie ze strzelbami (prawdopodobnie na zające), a kucharz w wysokiej białej czapie sporządzał dla nich w kuchni posiłki. Dom położony był na pochyłym gruncie, podobnie jak całe pole uprawne, co powodowało niekorzystne warunki dla uprawy (nierównomierne nawilżanie gliniastej, ok. 30-morgowej ziemi itp.). Wodę przywożono do domu w beczce z niżej położonej we wsi studni (pobliska studnia była głęboka i przeważnie nieczynna). "Dom składał się z dużej kuchni i prowadzącej do niej sieni, dużego pokoju sypialnego, małego pokoju-saloniku tzw. Gankowym (obrośniętego dzikim winem), małego pokoju i dużego „salonu”, który był wykorzystywany do celów gospodarczych, gospodarczych, a w razie potrzeby służył jako szkółka, sala zebrań wiejskich, salka teatralna itp. (później przerobiony na pokój z kuchnią). "W dolince niezbyt duża wioska z biednymi, przeważnie kilkumorgowymi gospodarstwami. Najbliższe wsie to Kościejów, Mieszków (założona tam przez ziemiaństwo szkoła gospodarcza dla dziewcząt – ukończyły ją starsze siostry), gminne i parafialne. Racławice (5 km.); miasta – Działoszyce (5 km.); powiatowy Miechów (20 km.). Przy wjeździe na drogę prowadzącą w górę do domu stała kapliczka wśród drzew i krzewów. Kilkuoddziałowa szkoła powszechna, zbudowana przez Ojca na jego gruncie, była ulokowana po drugiej stronie drogi. Do tej szkoły chodziły młodsze dzieci naszych rodziców oraz dzieci z innych gospodarstw wiejskich. "Poprzednio dzieci uczone były w „salonie”. Najpierw przez starego bakałarza, potem przez stryja Piotra, po jego powrocie z wojny rosyjsko-japońskiej, (w której musiał brać udział jako „poddany” rosyjski i którego z wdzięczną i rozrzewnieniem wspominała najstarsza siostra Stachna. Starsze siostry – oprócz codziennych prac polowych i domowych – z zamiłowaniem prowadziły duży ogród, gdzie oprócz drzew owocowych owocowych jarzyn, było zawsze wiele kwiatów. "Znacznym i szczęśliwym wydarzeniem dla rodziny w Miroszowie stał się pobyt Cioci Julii Żurkowej (żony Jana, brata naszej Matki) z dziećmi na wakacjach (z Warszawy, gdzie Jan zajmował się w swoim mieszkaniu przy ul. Krochmalnej krawiectwem). Zdecydowanie nakłaniał naszego Ojca, aby kształcił młodsze dzieci, ponieważ „są dostatecznie zdolne, a na wsi zabraknie dla wszystkich ośmiorga chleba”. Ojciec z początku opierał się, ponieważ w fakcie, że syn Janek umarł ucząc się po za domem, upatrywał związek przyczynowo-skutkowy. Dopiero dalsze przekonywanie Ojca, który w czasie swej kadencji senatorskiej miał częstszy kontakt ze swym szwagrem, odniosło skutek. Dzieci – Dobrosław i Irena – zostały przywiezione do wujostwa w Warszawie, ulokowane w szkołach i znalazły tam dalszą opiekę. Pamiętam, że bardzo przeżyłam moje rozstanie z Irką, która hołubiła, a kiedy przyjechała za rok na wakacje w swoim pięknym mundurku szkolnym, to, – choć serdeczna – bardzo mnie onieśmieliła. Wesoła zaś i dowcipna starsza siostra Marysia zachęcała mnie, abym sprawdziła, czy też Irenka, po pobycie w Warszawie, nie ma takiego rybiego ogona, jaki widoczny jest na ilustracjach Syreny. A Irka w nowej szkole w Warszawie w pierwszym wypracowaniu opisała, jak to w swojej rodzinnej wsi odwiedziła kiedyś chore dziecko, które leżąc w łóżku zlizywało wapno ze ściany. Była wstrząśnięta tą biedą, tą sytuacją i tak to opisała. Wypracowanie podobało się nauczycielce, mniej jej miejskim koleżanką. "W czasie pobytu Cioci Julii z dziećmi na wakacjach w Miroszowie, zachorowałam na szkarlatynę. Długo paciam smak herbatników, nieznanych na wsi, jakimi wtedy częstowała mnie Ciocia. Wówczas też, leżąc w łóżku przez dłuższy czas, mogłam przyglądać się pięknemu obrazowi, przedstawiającego Matkę Bożą wśród aniołów. Była to duża, piękna kopia „Wniebowzięcia” Murilla, (co stwierdziłam dużo później, gdy przyjechałam z Warszawy na wakacje). "Turyści z Warszawy (Wanda – gimnazjalistka, Tadeusz – uczeń, Witold – lekkoatleta) przynosili powiew wielkiego świata. Oprócz tego, że brali udział w zajęciach gospodarczych i cieszyli się zwierzakami, także uczyli nas ich nazw francuskich (nauka języka francuskiego była wówczas tak powszechna, jak obecnie angielskiego), które zapamiętałam do dziś.. Moim wiernym towarzyszem zabaw był Witek – młodszy ode mnie, ale pomysłowy w organizowaniu zabawy i przejawiający (jak dziś to oceniam) zdolność do tego, a nazywa abstrakcyjnym myśleniem (np. w wysokich krzewach przy drodze układał z patyków całe obejście gospodarskie itp.). Pewnie to już były zadatki myślenia naukowego (wuj Janek opowiadał, że profesor Witka mówił mu, „że syn jest i zdolny, i pracowity, co nie tak często się zdarza”). Mnie zawsze cieszyły zabawy z nim, ale byłam dzieckiem wsi i pewnie jako także bardziej konkretna, a mniej pomysłowa. "W zimie wieczorami odbywało się, skubanie pierza, przy czym często ktoś czytał na głos jakąś książkę (pamiętam „Chłopów”). Przychodziły też na te wieczory gospodynie i dziewczyny ze wsi. Ojciec chętnie również pożyczał książki z biblioteki, którą otrzymał jako nagrodę rolniczą. W soboty wieczorem przybywali zaprzyjaźnieni gospodarze na „wielką politykę”. Rozważając z zaangażowaniem sprawy polskie i międzynarodowe, w ferworze dyskusji pluli czasem zamaszyście na świeżo umytą podłogę (nie należało na to zwracać uwagi). "Po pewnym czasie ojciec kupił gospodarstwo rolne w Radzyminie, gdzie mogły zamieszkać dzieci z Matką i nadal się uczyć (Irena przygotowywała się na studia, Dobrosław dojeżdżał po szkole poligraficznej do pracy, Mieczysław przebywał w szkole rolniczej w Pszczelinie k/Warszawy, ja po skończeniu szkoły powszechnej w Radzyminie zdawałam do szkoły zawodowej). Ojciec pozostał w Miroszowie, a po pewnym czasie wyjechał z bratankiem na południowo-wschodnie tereny Polski do wsi Dołhe k/Stanisławowa, skąd został wywieziony przez Sowietów na Sybir na początku II wojny światowe w 1940r. Zaginął gdzieś w drodze powrotnej do Polski w 1946r., co się ujawniło dopiero w 1995r. "W Miroszowie brat Bronisław przejął gospodarstwo obciążone długiem w Banku Rolnym w bardzo trudnym okresie (Wielki Kryzys lat 20-tych XX w.). Gdy 1 września 1939r. wybuchła wojna, w Miroszowie znajdowali schronienie ludzie zagrożeni systemem hitlerowskim – m.in. Cygan, ksiądz-profesor z poznańskiego, sowiecki żołnierz-uciekinier niemający ochoty na powrót do swej jednostki i inni wędrujący, zatrzymuję przelotnie. Od czasu do czasu przybywały też małe oddziały podziemnej polskiej partyzantki. Miroszów był dość bezpieczny, odległy od szosy, od miast. W stodole i pod nią były schodki, w których polscy partyzanci umieszczali swoje rzeczy (ubrania, pożywienie, czasem broń). Przyjeżdżali furmankami, coś zabierali lub przynosili i wyjeżdżali. Ja znalazłam się w Miroszowie po kilkuletniej przerwie, w listopadzie 1939r. odwożąc siostrę Stasię Dąbkowską z W-wy po leczeniu u siostry Ireny w Ursusie (mieszkanie na ul. Pańskiej w Warszawie zostało włączone przez niemieckie władze do getta żydowskiego). Po około rocznym pobycie u brata wróciłam do Ursusa, gdzie Irena zorganizowała w ramach tajnych kompletów naukę na poziomie maturalnym w W-wie. W warunkach okupacji hitlerowskiej wiło się to z pewnym ryzykiem – brak zaświadczenia o zatrudnieniu, łapanki na ulicach, wywózki do obozów pracy. Wszystko jednak skończyło się szczęśliwie i w lipcu 1944r. znów wyjechałam do Miroszowa, aby przewieźć tam ściśle wtedy reglamentowany spirytus, a przywieźć miód. W pociągu zjawiła się hałaśliwa jak zwykle niemiecka kontrola wojskowa. Odsunęłam się od cennej paczki, nikt się do niej nie przyznał i paczka ocalała. Miałam wrócić do Ursusa po 2 miesiącach, tymczasem zaprzyjaźniony z bratem Józef Janus wyłowił w tajnym nasłuchu radiowym wiadomość o sierpniowym wybuchu Powstania Warszawskiego. Tak więc pozostałam w Miroszowie w niepewności, czy Ursus ocaleje (Fabryka, bliskość W-wy). Informacje były niepewne, listy długo nie dochodziły. "Po upadku Powstania Warszawskiego w październiku 1944r. napłynęła do wsi fala osób ewakuowanych z W-wy i pozbawionych wszelkiego dobytku. Do domu brata przydzielono panią w średnim wieku, miłą bibliotekarkę. Do sąsiedniego domu nauczycielskiego – małżonków z synkiem. I tak w całej niemal wsi. Ujawniła się bardzo miła cecha mieszkańców wsi – ze współczuciem rozumieli, że tym ludziom musi być bardzo ciężko życz w takiej biedzie, bo przecież nie są do miejsca tak, jak my przyzwyczajeni. Po wyjeździe p. bibliotekarki w domu przebywała matka z kilkunastoletnią córką (Zulka Czajkowska), miłą, inteligentną dziewczyną, która zaproponowała, aby przy Świętach Bożego Narodzenia przedstawić „Jasełka”. Sama napisała tekst, reżyseria była wspólna, a ja zostałam wyznaczona do zapowiedzenia przedstawienia. Role odgrywały dzieci i młodzież z domu i ze wsi. Ubiory „aktorów” to kapy, firanki itp., oraz wszelkie szczegóły przygotowane domowym sposobem. To wniosło dużo radosnego podniecenia w okresie, gdy mówiło się już o końcu ponurego czasu wojny, (choć nadal obowiązywał zakaz wszelkich zebrań). Niedzielne przedstawienie odbyło się w „salonie”, (który na codzień służył za pomieszczenie gospodarskie), gdzie skrzętnie ściągnięto ławy i krzesła. Widownia była pełna, ludzie odprężeni, pogodni i przyjaźni – nasuwała się myśl, że wyzwoliła się jakaś potrzeba kultury, choć w tak zgrzebnej postaci. Za drobne opłaty (chętnie wpłacone) zapobiegliwe gospodynie zakupiły komplet chusteczek do nosa, (co wtedy wymagało pewnych zabiegów), aby podarować je miłemu księdzu-katechecie z Racławic. "Po zakończeniu wojny w styczniu 1945r. i nadaniu Polakom przez zwycięskich Sowietów władzy komunistycznej, brat Bronek, ciężko pracujący od najmłodszych lat, a także zawsze ofiarny i uspołeczniony został napiętnowany jako „kułak”. W trakcie posuwania się wojsk radzieckich do domu przybył kilkunastoosobowy oddział tych wojsk. Żołnierze spali na podłodze w kuchni (dowódcy – w małym pokoju w łóżkach). Kiedy rano bratowa zaproponowała im zjedzenie śniadania (zupa z chlebem), ociągali się z niepewnymi minami. Dopiero, gdy młody i sympatyczny służący Władek wraz z małym bratankiem na kolanach zaczęli zajadać, żołnierze ochoczo zasiedli do stołu. Przedtem widocznie bali się. Żołnierze byli sympatyczni, sprzątnęli słomę z podłogi i poszli dalej. Później nadeszła chwila krytyczna – jakiś sowiecki funkcjonariusz przyszedł do domu, wezwał gospodarza, a gdy w pokoju zasiedli przy stole, wyjął broń, położył ją na stole i wypytywał brata dość długo i nieprzyjaźnie. Po kilku dniach brat Bronisław, poinformowany o niebezpieczeństwie przez zaprzyjaźnionego dawnego służącego Jana Grelęm ukrył się gdzieś na pewien czas. Kolejni władcy – tym razem komunistyczni – nachodzili dom kilkakrotnie (przyczyną tego było z pewnością przedwojenne senatorowanie ojca oraz to, że gospodarstwo to było największe w okolicy). Nowe władze tzw. Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej przydzieliły na mieszkanie w domu chorą kobietę z 1-rocznym synkiem, wypędzona z Kresów Wschodnich przez nacjonalistów ukraińskich i całkowicie pozbawiona dobytku. Miejscowe nasze władze (złożone przeważnie ze znanych okolicznych obiboków i złodziejaszków) sprawdzały, czy kobiecie nie dzieje się krzywda. Po około roku i przyjeździe męża, kobieta ta wyjechała do przydzielonego gospodarstwa na zachodzie Polski, gdzie odwiedził ich nasz brat z żoną (ja wyjechałam wcześniej do Ursusa, skąd dojeżdżałam do W-wy na studia i do pracy). "Kiedy prowadzący gospodarstwo brat Bronisław zachorował (1960r.), sprzedano gospodarstwo i jego rodzina przeprowadziła się do Ursusa (mieszkała tu siostra Irena z rodziną), gdzie zakupiono dom z ogrodem. Część tej rodziny mieszka tam dotychczas. Brat Bronisław i jego żona po śmierci zostali pochowani w Ursusie. "Dom w Miroszowie po pewnym czasie rozpadł się całkowicie."